De geschiedenis van Jane Doe

Raymond Green woont in Burgerville, een klein en rustig dorpje in Amerika. Hij heeft niet zo'n spannend leven, en heeft ook niet veel vrienden, alleen Simon Blackburn. Samen zitten ze altijd maar op school een beetje te dromen over een spannender leven. Simon houdt heel erg van geschiedenis, en hij weet ook alles van de geschiedenis van Burgerville, en Simon wil graag een vriendin, maar dat wil niet echt lukken, met zijn vampierenpassie. 
Op een dag komt er een nieuw meisje de klas binnen, namelijk Jane Doe. Ze moet naast Raymond zitten, en langzamerhand worden ze vrienden. Jane verandert het leven van Raymond en Simon, want ze hebben nu opeens spannende dingen te doen. Het leven wordt veel leuker en interessanter met Jane. Maar natuurlijk gaat het fout. Jane heeft namelijk een heftig leven achter de rug, en ze kan niet ontsnappen aan de dingen die vroeger zijn gebeurd. Langzaam kom je meer te weten over Jane, want Raymond vertelt de geschiedenis van Jane Doe.
Laat je niet foppen door de kleurige en vrolijke letters op de cover: dit is geen gezellig boek. Zoals er bij staat, gaat het verhaal over "liefde, verlies en groene koeien". Alleen verlies, dat moet er eigenlijk groter staan. Ik wil niet echt spoileren, maar het verhaal gaat over depressies, zelfmoord en verlies. Natuurlijk gaat het verhaal ook over mooie dingen zoals liefde en vriendschap, maar het gaat vooral over de depressie van Jane Doe. Dat maakt het erg heftig soms. Ik was zelf ook een beetje van slag nadat ik het boek uitgelezen had, want het is best wel realistisch. Ik vind het wel goed dat dit verteld wordt, want in het leven gaat het soms ook zo. Maar als je hier niet echt van houdt, om erover te lezen, dan zou ik het boek maar overslaan.
Toch is het boek zeker mooi. Het einde is weer mooi en licht, en er zit ook wat humor in de tekst. Zoals de rare groene koeien van Burgerville, dat is wel weer grappig en origineel. Ik vond het een mooi maar zwaar boek (gemengd met wat lichtere dingen). Je blijft het verhaal zeker onthouden, en daarom wil ik ook zeggen, dat als je dit "aankunt", je het boek echt een keer moet lezen.

Met de bespreking van dit boek nemen we na 7 jaar afscheid van ons trouwe leespanellid. Het ga je goed Esmé!

Een lied dat alleen ik kan horen

Rob Fitzgerald hoort een lied wat alleen hij kan horen, een liefdeslied. Hij is verliefd op Destry Camberwick, een nieuw meisje bij hem op school. Hij heeft nog nooit echt met haar gepraat, maar hij weet dat zij de ware is. Waarom hij haar niet even aanspreekt? Dat ligt ver buiten zijn comfortzone, want hij is verlegen en heeft veel paniekaanvallen die best wel erg zijn, zo erg dat hij bijna moet overgeven. Toch gaat hij ooit proberen haar aandacht te krijgen, met hulp van zijn leuke opa en zijn stoere vriend Andrew Harris. Maar het verhaal wordt nog spannender en boeiender als hij speciale en diepzinnige berichtjes ontvangt van een onbekend persoon. Deze berichtjes laten Rob's leven veel sneller gaan en ze veranderen Rob's leven.
Liefde. Dat lijkt misschien het thema van het verhaal, geschreven door Barry Jonsberg, maar hoe verder je komt in het boek, hoe meer je begint te begrijpen dat het boek over jezelf vinden gaat. In dit geval gaat het over Rob Fitzgerald, en hoe zichzelf steeds sterker en zelfverzekerder maakt gedurende het boek. De liefde is maar een bijzaak, daar gaat het helemaal niet over. En dat is erg verrassend, en het is niet het enige verrassende aspect aan het boek. Wat namelijk ook verrassend is, is dat je er aan het einde achter komt dat Rob dingen heeft achtergehouden voor de lezer. Rob Fitzgerald is de schrijver van zijn eigen boek, maar hij heeft niet alles in zijn boek geschreven. Dat gaf mij nogal wat stof tot nadenken. Wat was nou "echt" en wat niet? Moet je Rob Fitzgerald vertrouwen? Maar ik kwam tot de conclusie dat het hele verhaal fictie is, dus dat maakte niet erg uit. Maar toch was het wel speciaal, en zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Als lezer verwacht je toch dat je de "waarheid" wordt verteld. 
Al die dingen samen maken het boek zeer geslaagd en origineel. Het verhaal heeft een open einde, en niet zo een waarbij er een nieuw deel verwacht wordt, maar meer een einde dat laat zien dat Rob's leven nog lang niet afgelopen is, en dat er nog heel veel gaat gebeuren. Net zoals in het echte leven. Ik heb genoten van het begin tot het einde, want er zitten leuke en mooie aspecten in het boek. Rob "vertelt" met humor, maar het blijft ook nog serieus. Niet te serieus natuurlijk, want het is een licht boek. Je leest het snel uit en toch onthoud je het verhaal. Dat zijn twee handige dingen. Prima boek.

Schaduw van de leeuw

Joeni heeft vaak dromen. Dromen die haar iets willen zeggen. Maar als ze ook maar iets over een droom wilt vertellen, krijgt ze te horen dat dromen beschrijven en tekenen de taak van de dromer en zijn leerlinge, Toek en Tira is. Haar vader en moeder is ze twaalf winters geleden kwijtgeraakt, en sindsdien is ze eenzaam. Als ze op jacht gaat samen met Ren, een jongetje uit de stam, komen ze Toek tegen. En eindelijk mag Joeni een droom aan iemand vertellen. Ze vertelt over de mammoeten en het reuzenhert, maar niet over de leeuwenman, die in al haar dromen terugkomt. Toek zegt tegen de stam dat het zijn droom is en de jagers worden er op af gestuurd. Maar er zijn geen mammoeten, maar leeuwen. Behalve Cram en Das komt niemand terug. En dat is allemaal haar schuld. Had ze dan toch over de leeuwenman moeten vertellen? Toek vindt ondanks dat, dat ze een goede dromersleerlinge zou kunnen zijn, beter dan Tira, wiens dromen niet echt leven. Dan krijgt ze de kus; het teken dat de dromer haar als dromersleerlinge wil. Maar ze mag niet de vervanger van Tira zijn, alleen maar het hulpje. Door het tekort aan mannen vertrekken ze naar een nieuwe plek waar een verbinding met een andere stam plaats zal vinden. Bij een verbinding worden stamleden uitgewisseld. Joeni wordt gekozen, maar Toek wil dat niet en neemt haar mee. Ze worden allebei verstoten. En dan staat Joeni er alleen voor. Ze moet voor Toek zorgen, die steeds ouder wordt, en snel leren wat haar dromen betekenen. Zal het haar lukken om te overleven en haar dromen te begrijpen?


Schaduw van de leeuw is een boek waarin twee dingen worden afgewisseld, je leest de gedachten en dromen van Joeni, en het echte verhaal. Dit is goed gedaan, dus het stoort niet. Het verhaal vertelt goed hoe het was om in de tijd van Joeni te leven. Er zijn wel veel hoofdstukken over de verbinding, wat mij betreft niet echt had gehoeven, omdat het leuker was geweest als Joeni in het verhaal nog wat meer te maken kreeg met andere personages.
Alles bij elkaar is het een mooi geheel en zou ik het aanraden!

Serafina en het versplinterde hart

Als Serafina wakker wordt, ligt ze onder de grond. Alles is donker en koud. Het is geen droom. Het is echt, ze is levend begraven. Ze weet te ontsnappen en gaat terug naar haar huis, Biltmore. Maar daar aangekomen lijkt niemand haar te horen, voelen of zelfs te zien. Maar zij hoort, voelt en ziet hen wel. Als ze haar vriend Braeden ziet, gaat er een schok door haar heen, ‘ze is dood en begraven’. Was dat de reden dat niemand haar zag staan? En bovendien heerst er een warme temperatuur, iets wat zij zich niet kan herinneren. Het is in ieder geval duidelijk dat ze niemand heeft, terwijl er in het bos weer een rare kracht aanwezig lijkt te zijn. Hoe moet ze iedereen waarschuwen? Ze krijgt een idee. De nacht dat ze uit haar graf was ontsnapt sprak een mysterieuze tovenaar tot haar ‘ik kan je niet zien, maar ik weet dat je er bent’. Het blijkt Rowena te zijn, de dochter van Uriah, de tovenaar die lang geleden het bos tot zijn domein had gemaakt en vele dieren had gedood. Met de bouw van huize Biltmore was de vloek minder erg geworden, en sindsdien had Uriah nog maar een doel: Huize Biltmore vernietigen. Zijn dochter had daar mee geholpen, maar het was hen niet gelukt. En nu was Rowena terug. Maar op een andere manier. Ze leek niet meer op de Rowena van vroeger. Ze was nu niet meer het ‘deftige meisje’ maar een soort kluizenaar. Serafina moet haar in vertrouwen nemen, zij kan alleen maar met haar praten. En dat doet ze. Samen weten ze Braeden en haar andere vriend, Waysa duidelijk te maken dat ze hier nog is. Maar voor hoe lang nog? Zal ze weer terug kunnen keren naar de wereld van de levenden? En weten ze de duistere kracht in het bos te verslaan?

Serafina en het versplinterde hart is een erg spannend boek. Het is anders dan de andere 2 boeken in deze reeks, omdat je vanuit een heel ander perspectief leest. Het is soms heel frustrerend om te lezen, omdat je wilt dat ze gezien en gehoord wordt. Dat maakt het bijzonder. Bij het begin val je midden in een groot raadsel, waardoor je door wilt lezen. Soms is het een beetje langdradig , maar niet zo dat het stoort. Ik zou dit zeker aanraden omdat  het alle elementen bevat; het is spannend, mysterieus, avontuurlijk, noem maar op. Het boek is los te lezen, omdat er dingen worden uitgelegd van de vorige delen, maar ik zou aanraden om eerst deel 1&2 te lezen, want dan is dit boek een mooie afsluiting van de Serafina-reeks. 

De trein naar onmogelijke bestemmingen

Het begint met een flits. Daarna hoort Suzy een kletterend geluid. Haar ouders merken niets. Maar als ze naar bed gaat, is het toch overduidelijk; er moet iets of iemand van buiten zijn. Ze maakt kennis met Freek, een trol die werkt aan een spoorlijn die door vertraging van de onmogelijke post express een omweg dwars door haar huis moet maken. Haar ouders hebben cake met slaapdrank gekregen, maar de voorbereidende ploeg van de onmogelijke post express is haar vergeten. Als ze eindelijk een beetje duidelijkheid krijgt van wat ‘de onmogelijke post express’ nou eigenlijk is, blijkt dat Freek en Stronk, de machinist van de express, haar geheugen willen resetten, zodat ze niks meer weet van wat ze net heeft meegemaakt. Maar dat wil Suzy natuurlijk niet, en daarom springt ze aan boord bij de trein. Daar komt ze Wilbert tegen, de postmeester die alle pakketjes en brieven ontvangt en sorteert. Hij moet een pakketje afleveren bij de meest gevreesde tovenares van de onmogelijke bestemmingen: Crepuscula. Suzy bied hem aan dat zij het pakketje bezorgt. In ruil daarvoor mag zij een tijdje meerijden op de locomotief. Als ze het pakketje aflevert, waar een doodgewone sneeuwbol in blijkt te zitten, begint die tegen haar te praten. Er zit een jongen, Frederik, in die beweert dat het lot van de onmogelijke bestemmingen in haar handen ligt, en dat ze hem mee moet nemen. Ze doet het, maar niet zonder risico’s. Al snel bedenkt ze dat Crepuscula haar natuurlijk achternagaat, en tegen Wilbert kan ze niks zeggen. En vertelt Frederik haar eigenlijk wel de waarheid?

De trein naar onmogelijke bestemmingen is een erg fantasievol verhaal, waarin steeds iets onverwachts gebeurd. De personages hebben allemaal een sterk karakter en hun gevoelens zijn goed beschreven. Ik zou het boek zeker aanraden, omdat het erg lekker doorleest en luchtig is.