6 juni 2019

De geschiedenis van Jane Doe

Raymond Green woont in Burgerville, een klein en rustig dorpje in Amerika. Hij heeft niet zo'n spannend leven, en heeft ook niet veel vrienden, alleen Simon Blackburn. Samen zitten ze altijd maar op school een beetje te dromen over een spannender leven. Simon houdt heel erg van geschiedenis, en hij weet ook alles van de geschiedenis van Burgerville, en Simon wil graag een vriendin, maar dat wil niet echt lukken, met zijn vampierenpassie. 
Op een dag komt er een nieuw meisje de klas binnen, namelijk Jane Doe. Ze moet naast Raymond zitten, en langzamerhand worden ze vrienden. Jane verandert het leven van Raymond en Simon, want ze hebben nu opeens spannende dingen te doen. Het leven wordt veel leuker en interessanter met Jane. Maar natuurlijk gaat het fout. Jane heeft namelijk een heftig leven achter de rug, en ze kan niet ontsnappen aan de dingen die vroeger zijn gebeurd. Langzaam kom je meer te weten over Jane, want Raymond vertelt de geschiedenis van Jane Doe.
Laat je niet foppen door de kleurige en vrolijke letters op de cover: dit is geen gezellig boek. Zoals er bij staat, gaat het verhaal over "liefde, verlies en groene koeien". Alleen verlies, dat moet er eigenlijk groter staan. Ik wil niet echt spoileren, maar het verhaal gaat over depressies, zelfmoord en verlies. Natuurlijk gaat het verhaal ook over mooie dingen zoals liefde en vriendschap, maar het gaat vooral over de depressie van Jane Doe. Dat maakt het erg heftig soms. Ik was zelf ook een beetje van slag nadat ik het boek uitgelezen had, want het is best wel realistisch. Ik vind het wel goed dat dit verteld wordt, want in het leven gaat het soms ook zo. Maar als je hier niet echt van houdt, om erover te lezen, dan zou ik het boek maar overslaan.
Toch is het boek zeker mooi. Het einde is weer mooi en licht, en er zit ook wat humor in de tekst. Zoals de rare groene koeien van Burgerville, dat is wel weer grappig en origineel. Ik vond het een mooi maar zwaar boek (gemengd met wat lichtere dingen). Je blijft het verhaal zeker onthouden, en daarom wil ik ook zeggen, dat als je dit "aankunt", je het boek echt een keer moet lezen.

Met de bespreking van dit boek nemen we na 7 jaar afscheid van ons trouwe leespanellid. Het ga je goed Esmé!

Een lied dat alleen ik kan horen


Rob Fitzgerald hoort een lied wat alleen hij kan horen, een liefdeslied. Hij is verliefd op Destry Camberwick, een nieuw meisje bij hem op school. Hij heeft nog nooit echt met haar gepraat, maar hij weet dat zij de ware is. Waarom hij haar niet even aanspreekt? Dat ligt ver buiten zijn comfortzone, want hij is verlegen en heeft veel paniekaanvallen die best wel erg zijn, zo erg dat hij bijna moet overgeven. Toch gaat hij ooit proberen haar aandacht te krijgen, met hulp van zijn leuke opa en zijn stoere vriend Andrew Harris. Maar het verhaal wordt nog spannender en boeiender als hij speciale en diepzinnige berichtjes ontvangt van een onbekend persoon. Deze berichtjes laten Rob's leven veel sneller gaan en ze veranderen Rob's leven.
Liefde. Dat lijkt misschien het thema van het verhaal, geschreven door Barry Jonsberg, maar hoe verder je komt in het boek, hoe meer je begint te begrijpen dat het boek over jezelf vinden gaat. In dit geval gaat het over Rob Fitzgerald, en hoe zichzelf steeds sterker en zelfverzekerder maakt gedurende het boek. De liefde is maar een bijzaak, daar gaat het helemaal niet over. En dat is erg verrassend, en het is niet het enige verrassende aspect aan het boek. Wat namelijk ook verrassend is, is dat je er aan het einde achter komt dat Rob dingen heeft achtergehouden voor de lezer. Rob Fitzgerald is de schrijver van zijn eigen boek, maar hij heeft niet alles in zijn boek geschreven. Dat gaf mij nogal wat stof tot nadenken. Wat was nou "echt" en wat niet? Moet je Rob Fitzgerald vertrouwen? Maar ik kwam tot de conclusie dat het hele verhaal fictie is, dus dat maakte niet erg uit. Maar toch was het wel speciaal, en zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Als lezer verwacht je toch dat je de "waarheid" wordt verteld. 
Al die dingen samen maken het boek zeer geslaagd en origineel. Het verhaal heeft een open einde, en niet zo een waarbij er een nieuw deel verwacht wordt, maar meer een einde dat laat zien dat Rob's leven nog lang niet afgelopen is, en dat er nog heel veel gaat gebeuren. Net zoals in het echte leven. Ik heb genoten van het begin tot het einde, want er zitten leuke en mooie aspecten in het boek. Rob "vertelt" met humor, maar het blijft ook nog serieus. Niet te serieus natuurlijk, want het is een licht boek. Je leest het snel uit en toch onthoud je het verhaal. Dat zijn twee handige dingen. Prima boek.

23 april 2019

Schaduw van de leeuw

Joeni heeft vaak dromen. Dromen die haar iets willen zeggen. Maar als ze ook maar iets over een droom wilt vertellen, krijgt ze te horen dat dromen beschrijven en tekenen de taak van de dromer en zijn leerlinge, Toek en Tira is. Haar vader en moeder is ze twaalf winters geleden kwijtgeraakt, en sindsdien is ze eenzaam. Als ze op jacht gaat samen met Ren, een jongetje uit de stam, komen ze Toek tegen. En eindelijk mag Joeni een droom aan iemand vertellen. Ze vertelt over de mammoeten en het reuzenhert, maar niet over de leeuwenman, die in al haar dromen terugkomt. Toek zegt tegen de stam dat het zijn droom is en de jagers worden er op af gestuurd. Maar er zijn geen mammoeten, maar leeuwen. Behalve Cram en Das komt niemand terug. En dat is allemaal haar schuld. Had ze dan toch over de leeuwenman moeten vertellen? Toek vindt ondanks dat, dat ze een goede dromersleerlinge zou kunnen zijn, beter dan Tira, wiens dromen niet echt leven. Dan krijgt ze de kus; het teken dat de dromer haar als dromersleerlinge wil. Maar ze mag niet de vervanger van Tira zijn, alleen maar het hulpje. Door het tekort aan mannen vertrekken ze naar een nieuwe plek waar een verbinding met een andere stam plaats zal vinden. Bij een verbinding worden stamleden uitgewisseld. Joeni wordt gekozen, maar Toek wil dat niet en neemt haar mee. Ze worden allebei verstoten. En dan staat Joeni er alleen voor. Ze moet voor Toek zorgen, die steeds ouder wordt, en snel leren wat haar dromen betekenen. Zal het haar lukken om te overleven en haar dromen te begrijpen?


Schaduw van de leeuw is een boek waarin twee dingen worden afgewisseld, je leest de gedachten en dromen van Joeni, en het echte verhaal. Dit is goed gedaan, dus het stoort niet. Het verhaal vertelt goed hoe het was om in de tijd van Joeni te leven. Er zijn wel veel hoofdstukken over de verbinding, wat mij betreft niet echt had gehoeven, omdat het leuker was geweest als Joeni in het verhaal nog wat meer te maken kreeg met andere personages.
Alles bij elkaar is het een mooi geheel en zou ik het aanraden!

Serafina en het versplinterde hart

Als Serafina wakker wordt, ligt ze onder de grond. Alles is donker en koud. Het is geen droom. Het is echt, ze is levend begraven. Ze weet te ontsnappen en gaat terug naar haar huis, Biltmore. Maar daar aangekomen lijkt niemand haar te horen, voelen of zelfs te zien. Maar zij hoort, voelt en ziet hen wel. Als ze haar vriend Braeden ziet, gaat er een schok door haar heen, ‘ze is dood en begraven’. Was dat de reden dat niemand haar zag staan? En bovendien heerst er een warme temperatuur, iets wat zij zich niet kan herinneren. Het is in ieder geval duidelijk dat ze niemand heeft, terwijl er in het bos weer een rare kracht aanwezig lijkt te zijn. Hoe moet ze iedereen waarschuwen? Ze krijgt een idee. De nacht dat ze uit haar graf was ontsnapt sprak een mysterieuze tovenaar tot haar ‘ik kan je niet zien, maar ik weet dat je er bent’. Het blijkt Rowena te zijn, de dochter van Uriah, de tovenaar die lang geleden het bos tot zijn domein had gemaakt en vele dieren had gedood. Met de bouw van huize Biltmore was de vloek minder erg geworden, en sindsdien had Uriah nog maar een doel: Huize Biltmore vernietigen. Zijn dochter had daar mee geholpen, maar het was hen niet gelukt. En nu was Rowena terug. Maar op een andere manier. Ze leek niet meer op de Rowena van vroeger. Ze was nu niet meer het ‘deftige meisje’ maar een soort kluizenaar. Serafina moet haar in vertrouwen nemen, zij kan alleen maar met haar praten. En dat doet ze. Samen weten ze Braeden en haar andere vriend, Waysa duidelijk te maken dat ze hier nog is. Maar voor hoe lang nog? Zal ze weer terug kunnen keren naar de wereld van de levenden? En weten ze de duistere kracht in het bos te verslaan?

Serafina en het versplinterde hart is een erg spannend boek. Het is anders dan de andere 2 boeken in deze reeks, omdat je vanuit een heel ander perspectief leest. Het is soms heel frustrerend om te lezen, omdat je wilt dat ze gezien en gehoord wordt. Dat maakt het bijzonder. Bij het begin val je midden in een groot raadsel, waardoor je door wilt lezen. Soms is het een beetje langdradig , maar niet zo dat het stoort. Ik zou dit zeker aanraden omdat  het alle elementen bevat; het is spannend, mysterieus, avontuurlijk, noem maar op. Het boek is los te lezen, omdat er dingen worden uitgelegd van de vorige delen, maar ik zou aanraden om eerst deel 1&2 te lezen, want dan is dit boek een mooie afsluiting van de Serafina-reeks. 

De trein naar onmogelijke bestemmingen

Het begint met een flits. Daarna hoort Suzy een kletterend geluid. Haar ouders merken niets. Maar als ze naar bed gaat, is het toch overduidelijk; er moet iets of iemand van buiten zijn. Ze maakt kennis met Freek, een trol die werkt aan een spoorlijn die door vertraging van de onmogelijke post express een omweg dwars door haar huis moet maken. Haar ouders hebben cake met slaapdrank gekregen, maar de voorbereidende ploeg van de onmogelijke post express is haar vergeten. Als ze eindelijk een beetje duidelijkheid krijgt van wat ‘de onmogelijke post express’ nou eigenlijk is, blijkt dat Freek en Stronk, de machinist van de express, haar geheugen willen resetten, zodat ze niks meer weet van wat ze net heeft meegemaakt. Maar dat wil Suzy natuurlijk niet, en daarom springt ze aan boord bij de trein. Daar komt ze Wilbert tegen, de postmeester die alle pakketjes en brieven ontvangt en sorteert. Hij moet een pakketje afleveren bij de meest gevreesde tovenares van de onmogelijke bestemmingen: Crepuscula. Suzy bied hem aan dat zij het pakketje bezorgt. In ruil daarvoor mag zij een tijdje meerijden op de locomotief. Als ze het pakketje aflevert, waar een doodgewone sneeuwbol in blijkt te zitten, begint die tegen haar te praten. Er zit een jongen, Frederik, in die beweert dat het lot van de onmogelijke bestemmingen in haar handen ligt, en dat ze hem mee moet nemen. Ze doet het, maar niet zonder risico’s. Al snel bedenkt ze dat Crepuscula haar natuurlijk achternagaat, en tegen Wilbert kan ze niks zeggen. En vertelt Frederik haar eigenlijk wel de waarheid?

De trein naar onmogelijke bestemmingen is een erg fantasievol verhaal, waarin steeds iets onverwachts gebeurd. De personages hebben allemaal een sterk karakter en hun gevoelens zijn goed beschreven. Ik zou het boek zeker aanraden, omdat het erg lekker doorleest en luchtig is.

16 maart 2019

Voor het laatst gezien

Voor het laatst gezien is een Amerikaanse jeugdthriller, het heeft die typische Amerikaanse high school dingen, en is dan ook nog een detective. Ik houd enorm van die twee aspecten en ik weet dat ik daarin niet de enige ben, dus waarschijnlijk wordt dit boek toch redelijk populair. Het heeft de goede onderwerpen: liefde, spanning, Amerika, detective, ontwikkeling. Ook is het net weer wat vernieuwend doordat het over een jongen gaat die worstelt met zijn seksuele geaardheid, wat mooi in deze tijd past. Het concept is niet heel erg origineel, met die onderwerpen die ik net heb opgesomd, maar dit soort verhalen zijn altijd leuk om te lezen. Ook zitten er wendingen in die je niet verwacht, en eindigt het ook anders dan verwacht. Ik heb het boek snel uitgelezen omdat het nou eenmaal makkelijk te lezen was, en het was ook vreselijk spannend. Ik denk niet dat dit het soort boek is dat lang blijft hangen, maar het is wel heerlijk vermaak voor tussen wat diepere en volwassenere boeken door.
De hoofdpersoon van dit verhaal is Flynn, een jongen die het vriendje was van. Van wie? Van Januari, een mooi blond en rebels meisje die dromen had om later op het podium te gaan staan bij grote toneelstukken. Ik spreek jammer genoeg in de verleden tijd als ik over haar vertel, want ze is verdwenen. Niemand weet waar ze heen is, en Flynn ook niet. Hij begrijpt er niks van. Tuurlijk had ze soms wat problemen, maar om weg te gaan? De politie probeert de zaak op te lossen, maar ze gaan niet snel genoeg voor Flynn. Daarom gaat het zelf op onderzoek uit om Januari weer zo snel mogelijk terug te vinden. Of dat gaat lukken is maar de vraag. Ook weet Flynn nog niet helemaal hoe het dan verder moet. Hij is namelijk over veel dingen nog niet helemaal zeker, en moet ook nog veel dingen over zichzelf leren kennen. Kortom: het leven wordt nooit meer zoals deze vroeger was...

Hoe groot is de liefde

De titel van dit boek vertelt eigenlijk al waar dit boek over gaat; de normen van liefde. We komen in een maatschappij waar de grenzen steeds meer verlegd worden, en zo ook de grens van liefde. En hier gaan ze dan ook heel ver. In Hoe groot is de liefde gaat het namelijk om een liefde tussen 3 mensen.
Steffan is een knappe, geheimzinnige en muzikale jongeman die in Amsterdam woont. Hij werkt als barman, maar eigenlijk is zijn passie toch echt klassieke muziek. Hij dirigeert graag, en doet dan ook heel erg zijn best voor het concert met zijn studentenkoor. Steffan doet niet moeilijk met de liefde. Hij heeft zelfs twee vriendinnen. De een is Mila; een jonge student die net in Amsterdam is komen wonen. Ze is prachtig en erg lief. Steffan houdt dan ook veel van haar, en het is wederzijds; Mila heeft voor het eerst in haar leven een echte, serieuze liefde. Steffans tweede vriendin is Jules, een stoere zangeres die al haar hele leven in het midden van Amsterdam woont met haar 2 moeders en haar broertje. Jules is juist heel vrolijk, en opgewekt. Heel anders dan Mila, die rustig en nadenkend is. Steffan houdt echt zielsveel van ze, en zij ook van hem. De twee meisjes weten ook allebei dat Steffan ook nog een ander heeft, en hoewel ze soms een beetje jaloers of geïrriteerd zijn, zijn ze er best wel oké mee. Steffan, Jules en Mila worden steeds hechter, en dat kan niet goed eindigen, of wel?
Hoe groot is de liefde was echt ongelofelijk interessant om te lezen. Het doet je vooral nadenken, niet alleen over de grenzen van de liefde, maar eigenlijk over grenzen van allerlei dingen. Wanneer is iets nog tolerabel en wanneer kan het echt niet meer? Anna van Praag, de schrijfster, speelt echt met deze vraag. Echt heel origineel. Verder hebben Mila, Jules en Steffan ook nog eigen verhaallijnen. Ze maken zelf, als begin-twintigers, nog een hele ontwikkeling door in het boek. Je leert ze steeds meer kennen, en vooral bij Steffan ben je nieuwsgierig: hij laat niet veel over zichzelf los. Hij komt heel geheimzinnig over en pas tegen het einde begin je hem een beetje te begrijpen. Het verhaal heeft precies genoeg drama voor mij, namelijk genoeg om nieuwsgierig te blijven maar niet te veel. Het gaat vooral om de gedachtes van Mila en Jules. Mila twijfelt vooral heel erg bij het idee van een "triootje", en ik begrijp dat erg. Maar bij Jules is dit al veel minder, en zo merk je dat de grenzen bij iedereen eigenlijk weer anders zijn. Dit alles maakt het verhaal mooi, nieuw en leerzaam.

12 februari 2019

De hemel in het ijs

Eelyn is een stoere Viking. Ze is een lid van de Aska-stam en ze vecht ook graag voor haar stam. De Aska heeft namelijk verscheidene vijanden, waaronder de Riki. Om de zoveel tijd voeren de Riki en de Aska oorlog, waarbij er veel Riki-Vikingen en Aska-Vikingen worden afgeslacht. Het leven is niet makkelijk, maar Eelyn voelt zich thuis bij de Aska en is dubbeldik tevreden. Haar moeder en broer zijn helaas overleden, maar dat geeft nog een reden om harder te vechten. Hoewel dit leven voor ons echt een verschrikking zou zijn, is dit voor Eelyn en haar stamgenoten een heerlijk en spannend leven. Maar dit leven wordt minder als ze bij een slag wordt meegevoerd door de Riki. Ze wordt niet vermoord, ze wordt een slaaf. Wat een afgang. En het kan nog erger, want bij de Riki ziet ze haar overleden broer Iri. Hoe is hij daar terecht gekomen? Langzamerhand gaat Eelyns leven steeds meer veranderen. Er komen allerlei vragen in haar op. Hoe kan ze terug naar haar Aska-dorp? Maar ook: zijn die Riki wel zo slecht als ze dacht?
De titel vertelt het je al: dit is een bikkelhard boek, waarbij alles op de kop gaat staan. Opeens verandert het leven van Eelyn heel erg; ze ziet haar overleden broer, ze is gevangen door de vijand, ze wordt verliefd... Haar standpunten wankelen. Misschien moet ze niet altijd alleen maar vechten.Dit verhaal gaat echt over van mening veranderen. Het leert je dat er ook andere manieren zijn om door het leven te gaan. Al die plotselinge veranderingen maken het boek reuzespannend, je vliegt echt door het boek. Er zit echt van alles in: liefde, actie, onzekerheden, echt van alles. Maar het is niet verwarrend, het is juist mooi. Het is echt een ijzersterk boek over Vikingen, en ik denk dat het voor iedereen leuk is, want er zitten een heleboel genres in verwerkt, en dat maakt het extra boeiend. Ik heb echt genoten van De hemel en het ijs en ik weet zeker dat anderen dat ook zullen doen.

De liefdesbrieven van Abelard en Lily


Van dit boek, geschreven door Laura Creedle, had ik al een recensie gelezen in een krant. De recensent was erg enthousiast over dit boek, en ik ben dat nu ook. Het is weer iets nieuws, een aparte liefde tussen een meisje met ADHD en een jongen met Asperger. Zij zijn de citroen en de limoen, hetzelfde maar toch ook heel verschillend van elkaar. En daar moeten ze mee leren leven. Hoe ze daarmee omgaan, kun je lezen in dit sprankelende verhaal. Ik heb zelf ook veel geleerd over ADHD en Asperger, en ik weet zeker dat het anderen ook een beter beeld geeft. Als je namelijk zelf niet ADHD of Asperger hebt, is het moeilijk om te weten wat er in een persoon met ADHD of Asperger omgaat. Daarom vind ik het knap geschreven, want dit zijn niet de makkelijkste onderwerpen. Een liefdesverhaal, dat komt wel vaak voor, maar niet op deze manier. Abelards en Liy's liefdesverhaal is soms wat moeilijk, en soms heel mooi. Abelard en Lily hebben een leuke persoonlijkheid, dus ga je al snel met ze meeleven. Je voelt gewoon dat ze bij elkaar horen, en daarom is het verhaal toch ontspannend om te lezen. Ik had het ook zo uit. Het boek laat je wel nadenken, maar het is niet te dramatisch of te diepgaand. Het is een fijn leesboek, met een goed evenwicht tussen frisheid en intensheid. Om mijn verhaal kort te maken; ik zou dit prachtige verhaal zeker aanraden.
Lily heeft ADHD en is dus erg impulsief. Ze heeft vaak moeilijkheden op school, want ze kan zich nauwelijks concentreren. Ze heeft ook niet zoveel vrienden. Ook Abelard heeft niet veel vrienden, en hij heeft ook moeilijkheden op school, want hij heeft Asperger. Abelard en Lily zitten bij elkaar op school, maar leven langs elkaar heen. Totdat ze op een dag samen een tussenmuur die tussen twee lokalen vastzit kapotmaken en elkaar ontdekken. Het is alsof het lot ze bij elkaar gebracht hebben, zo plots en op zo'n spectaculaire manier vallen ze elkaars leven binnen. En dat groeit de vriendschap en de liefde tussen de twee tieners. Ze zijn graag bij elkaar, ook al hebben ze ook veel verschillen qua eigenschappen. Soms gaat het ook niet helemaal goed tussen de twee, maar ze blijven altijd van elkaar houden.