De geschiedenis van Jane Doe

Raymond Green woont in Burgerville, een klein en rustig dorpje in Amerika. Hij heeft niet zo'n spannend leven, en heeft ook niet veel vrienden, alleen Simon Blackburn. Samen zitten ze altijd maar op school een beetje te dromen over een spannender leven. Simon houdt heel erg van geschiedenis, en hij weet ook alles van de geschiedenis van Burgerville, en Simon wil graag een vriendin, maar dat wil niet echt lukken, met zijn vampierenpassie. 
Op een dag komt er een nieuw meisje de klas binnen, namelijk Jane Doe. Ze moet naast Raymond zitten, en langzamerhand worden ze vrienden. Jane verandert het leven van Raymond en Simon, want ze hebben nu opeens spannende dingen te doen. Het leven wordt veel leuker en interessanter met Jane. Maar natuurlijk gaat het fout. Jane heeft namelijk een heftig leven achter de rug, en ze kan niet ontsnappen aan de dingen die vroeger zijn gebeurd. Langzaam kom je meer te weten over Jane, want Raymond vertelt de geschiedenis van Jane Doe.
Laat je niet foppen door de kleurige en vrolijke letters op de cover: dit is geen gezellig boek. Zoals er bij staat, gaat het verhaal over "liefde, verlies en groene koeien". Alleen verlies, dat moet er eigenlijk groter staan. Ik wil niet echt spoileren, maar het verhaal gaat over depressies, zelfmoord en verlies. Natuurlijk gaat het verhaal ook over mooie dingen zoals liefde en vriendschap, maar het gaat vooral over de depressie van Jane Doe. Dat maakt het erg heftig soms. Ik was zelf ook een beetje van slag nadat ik het boek uitgelezen had, want het is best wel realistisch. Ik vind het wel goed dat dit verteld wordt, want in het leven gaat het soms ook zo. Maar als je hier niet echt van houdt, om erover te lezen, dan zou ik het boek maar overslaan.
Toch is het boek zeker mooi. Het einde is weer mooi en licht, en er zit ook wat humor in de tekst. Zoals de rare groene koeien van Burgerville, dat is wel weer grappig en origineel. Ik vond het een mooi maar zwaar boek (gemengd met wat lichtere dingen). Je blijft het verhaal zeker onthouden, en daarom wil ik ook zeggen, dat als je dit "aankunt", je het boek echt een keer moet lezen.

Met de bespreking van dit boek nemen we na 7 jaar afscheid van ons trouwe leespanellid. Het ga je goed Esmé!